"อุบัติเหตุทางความรู้สึก"

จั่วหัวมา ชอบคำนี้จริงๆนะ ได้มาจากการอ่านบล๊อคพี่ที่รู้จักกันในวันที่สติฟุ้งซ่าน
เพราะเรื่องบางเรื่องมันคงยังไม่จบ และเรารู้อยู่แล้วแหละว่ามันคงจะจบไม่ดีอยู่ละ
เห้ออออ ทำไม ทำไม ได้แต่ถามตัวเอง จริงๆนะ เราคงทำตามสิ่งที่เราคิดในใจแหละ

แต่ไม่รู้มันจะเป็นยังไง หลายคนบอกให้เราจบ เราก็จบ ไม่ดึง ไม่ผูก ซึ่งก็ทำนะ
แต่ยังสงสัยว่า อีกฝั่งจะจบมั้ย ตอบไม่ได้จริงๆ

ขอโทษและอโหสิให้เราแล้วกันนะ

SB

A broken plate

ช่วงนี้ทำของแตกหลายอย่าง เมื่อวานก็ทำแจกันแก้วตกแตก วันนี้ก็ทำจานแตกตอนจะกินข้าวเช้า 

จานใบนี้รักด้วย แพงด้วย มันคือ spode italian white blue มาจากอังกฤษ เสียใจนะ แตกเป็นสองส่วนเลย

มีคนบอกว่าติดกาวแล้วเอากลับมาโชว์สิ ก็คงทำได้แต่ยังไงมันก็คงไม่เหมือนเดิม มันแตกไปแล้วนะ 

ความรู้สึกคนเรามันก็คงเป็นแบบเดียวกันแหละ เสียใจทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนั้น

เราอยากจะให้มันจบ พอเถอะ 

เราจะคืนทุกอย่าง แต่ก็ไม่รู้สิ คืนไปแล้วมันอาจจะไม่จบ แต่นิสัยเราอะ เราไม่ชอบให้ใครมาว่าเรา ทุกวันนี้เราไม่ได้ใช้แล้ว. ซื้อใหม่หมดแล้ว คืนไปก็ดี เค้าจะได้รู้ว่าที่เราใช้มันไม่ใช่ของเค้า 

แต่จริงแหละ ทำทำไม ให้มันจบไปดิ ทำไปก็เหมือนยังคงวนเวียนอยู่ พอเถอะ จบไปได้ละ

SB

141006 @ iP in R

Hurt

I just write this post because i'm drunk

But i'm hurt about it

I'm sick of it

If i can turn back time, i won't do it for sure

Hope still hurt me

Byeeeee

SB @ m2m

Urban Life

Nothing much!

I just want to say 'I miss my city life!!!'

That's all -_-"

It's OK to not be OK

เจ็บเอง 

ก็หายเอง

SB

140819 via ip in middle of nowhere

Same old song

เรื่องราวซ้ำๆ เกิดขึ้นเมื่อเกือบ5ปีก่อน เราเจอแบบนี้

ตอนนี้เราก็เจอแบบนี้อีก บางทีประสบการณ์มันคงทำให้คนเรียนรู้และมีวิธีการที่จะจัดการกับมันมั้ง

หรือว่าเราคงจะโดนเวรกรรมมันตามทัน

คนอื่นเจอมาเยอะ พอมาถึงตาเราก็เลยเป็นแบบนี้มั้งคงเลือกที่จะไม่เจ็บงี้

นั่นสินะ

SB

20140810 via iP at 2 rivers 

บาดแผล

อัพแต่เรื่องความรู้สึกตลอดเลย สาระไม่ค่อยมีหรอก
วันนี้เราจะพูดเรื่องแผล

เพื่อนเราคนหนึ่งบอกว่ามีอะไรก็พูดก็ถามกัน อย่าเก็บเอาไว้ เพราะจากเรื่องเล็กๆมันจะรวมกันจนสักวันมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่นำความเสียใจมาให้

ถ้าคนเราคิดแบบนี้ทุกคนมันก็คงดีสินะ แต่ถ้าไม่มีใครเริ่มที่จะถามก่อนล่ะ ก็คงจะเก็บเอาไว้กันจนระเบิดน่ะสิ เพื่อนบอกว่าถ้าไม่รีบใส่ยามันก็คงลามไปเรื่อยๆ... ก็จริงนะ

แต่คนเรามันไม่กล้าขนาดนั้น คนเรามีความกลัวอยู่แล้ว หากมันไม่สุดจริงๆหลายคนเลือกที่จะเก็บไว้ไม่พูดอะไรออกไป

แผลไม่ได้ใส่ยา ไม่รีบรักษา ปล่อยไว้มันก็เป็นแผลอักเสบ เป็นแผลเป็น มองยังไงก็เห็นอยู่ดี... แต่จะให้ทำไงล่ะ คนเรากลัวเจ็บเวลาใส่ยา แต่บางทีก็อาจจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ขาดใจตายไปก่อนก็ได้เนอะ...

570707 via MBP

Spending my day-off

วันนี้เป็นหยุดที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่หลับต่อยาวๆ อย่างว่า นาฬิกาชีวิตเล่นตลกกับเราไปเยอะเหมือนกัน วันทำงานต้องตื่นตี 5 แต่ก็แอบหลับต่อถึงตี 5ครึ่ง แล้วรีบวิ่งทำทุกอย่างให้ทันรถตู้บริษัทฯ มารับตอน 5.50 แต่วันที่หยุดก็จะตื่นในช่วง 5.30-7.30 ขึ้นมาเองโดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก แล้วก็ปล่อยให้แล้วแต่เวรแต่กรรมจะกำหนดชะตาชีวิตในวันหยุดของเราต่อละกัน 5555

วันนี้ดีใจได้แต่เช้า นอนๆนั่งๆทำนั่นทำนี่บนเตียงจน 9 โมงเลยคิดได้ว่าออกไปหาข้าวเช้ากินดีกว่า ปกติช่วงหลังๆวันหยุดไม่ได้กินข้าวเช้าเลย มื้อแรกของวันก็บ่ายเกือบบ่ายสองสะแล้ว (นี่เกือบเลยเวลา brunch) ไปแล้วนะ แต่ด้วยจริตเราก็จะเรียกมันว่าเป็นบรั๊นช์อยู่ดี ประกอบกับที่พัก ณ ปัจจุบันไม่เหมาะกับการประกอบอาหารเองจริงๆ ถึงแม้จะทำบ่อยอยู่ แต่ก็ขี้เกียจเก็บล้าง เลยออกไปกินข้างนอกดีกว่า วันนี้ไปกินติ่มซำละกัน

เนื่องจากสุราษฎร์ฯ นี่เป็นเมืองที่ค่าครองชีพสูง ไม่ต่างจากกทมนัก สามารถหากินข้าวราดแกงราคา 60 บาทได้ ถ้าราดสามอย่าง หรือจะกินข้าวต้มปลาถ้วยละ 80 โจ๊กถ้วยละ 40 จึงไม่แปลกใจหากติ่มซำที่กินไปทั้งหมดจะสิริรวมราคา 180 บาท เดี๋ยวนะ... 180 บาทราคาเท่า ข้าวหน้าแกงกระหรี่เนื้อชาบู เลย อืมมมม เท่านั้นจริงๆ ดูแล้วที่โหดคือ บักกุ๊ตเต๋ถ้วยละ 100

 แต่ก็อร่อยนะ กินแล้วก็มีความสุข เอาจริงๆตอนนี้เที่ยงกว่าแล้วก็ยังอิ่มอยู่เลย ไม่ได้หิว แล้วอาจจะกินอีกทีตอนเย็นเลย วันนี้อยากออกไปวิ่งด้วยแต่ไม่รู้จะได้ไปหรือเปล่า คงต้องดูอารมณ์อีกที 5555

20140515
@ my working space via my old MBP

What goes around comes back around

เราว่าอย่าทำตัวแบบที่เราไม่ชอบใส่คนอื่น

และถึงแม้ว่าคนอื่นทำตัวแบบที่เราไม่ชอบใส่เรา

ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องลดตัวลงไปทำตัวเยี่ยงนั้นคืน

ไม่ได้ก๊อปมาจากไหน คิดเองนี่แหละ :)

It's awesome that you can imagine about someone that you never met before and fall in love with~

เมื่อวานไปดูหนังมา เรื่องคิดถึงวิทยาแหละ คือเข้าใจว่าผกก ตั้งใจจะทำตามหนังเรื่อง 일마레 แหละ ที่เป็นคนสองคนคุยกันผ่านจดหมายในบ้านกลางทะเลสาบ

เรามานั่งคิดว่าจริงๆแล้วการที่คนเราไม่เคยเห็นไม่เคยเจอไม่เคยคุยกัน แล้วบัฃเอิญเกิดชอบกันผ่านทางตัวหนังสือเนี่ยมันจะเกิดขึ้นได้จริงป่าว แต่ก็นะ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบคิดไปเอง ว่าเค้าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เค้าก็เลยคิดไปว่าคนนี้แหละจะต้องเป็นคนในแบบที่ฉันชอบ

เราว่าสิ่งที่ติดตามมันคือสิ่งที่จะเกิดต่อไปต่างหากว่าเมื่อคนทั้ฃสองคนที่เคยคุยกันแบบ monolog มาตลอด เมื่อมาเจอกันจริงๆ แล้วอยู่ด้วยกันต่อจากนี้มันจะเป็นอย่างไรมากกว่า เมื่อมาอยู่ด้วยกันเรืาอยๆ เริ่มเห็นนิสัยขอฃแต่ละคน มีอย่างที่ชอล และไม่ชอบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วเค้าจะอยู่อย่างไรต่อจากนี้มากกว่า ขะประคัลประคอฃให้รอดหรือไม่

ประโยคเด็ดจากเรื่องนี้คือ "ถ้าเรื่องวันนี้ไม่เกิด หนุ่ยจะบอกแอนหรือเปล่า" จริงนะ ถ้าเกิดจีจี้ไม่มาหา แอนก็คงจะไม่รู้เรื่องเลย แต่เราเข้าใจนะ บางทีถ้าการที่บอกไปเค้าอาจจะกลัวความผิด กลัวเรื่องใหญ่โตหรืออะไรก็ตามที่ตามมาเยอะแยะ จนถึงเวลาทั้งหมดอาจจะพังลงเพราะคำพูดประโยคเดียวก็ได้ บางคนเลยยอมเก็บไว้เป็นบาปในใจดีกว่า

เราก็อยากรู้เรื่องของคนที่คบด้วยนะ แต่เราคิดว่าถ้าเค้าอยากบอกเค้าคงจะบอกเอง เราให้เกียรติกันนะ ถึงแม้จะนอยมากก็เหอะ เราเลือกที่จะเงียบ มันอาจจะทางเราเลือกและเราโอเคที่จะอยู่กับมันอย่างมีความสุขก็ได้

S.

20140416 via iP @ casa lapin

โลกที่ฉันไม่เคยได้เข้าไป

Hello, today is the last day of Songkran in  Thailand but tomorrow still be our day-off :)

Now I sit here at the old café near my place but I think I know a little about who sit opposite me...

But it's gonna be ok right?

I'm not sure about how far we go and continue going????

I'm not sure that one day, when I'm tired and I want to stop it... What will it be?

There are few questions that popping up in my mind!

I don't want to know answers just roll with it...

This is the right way, isn't it?

:)

Happy holiday Peeps!

I'm back!

พอดีนึกขึ้นได้ตอนอัพ dayre ว่าทิ้ง blog ร้างนานเกินกับพอดีวันก่อนมีคนมาเม้นด้วยอะว่าอยากให้เราอัพเรื่อง ATC แปลกเนอะ ไม่คิดว่าจะมีคนมาอ่านหรอกนะ 5555

resolution ของทุกปีก็มีที่พยายามเขียน blog ให้เยอะๆ ทำ logbook บ้างไรบ้าง แต่ก็แบบขี้เกียจอะ จริงๆนะ ที่ที่เราอยู่มันทำให้เราขี้เกียจมากขึ้น หรือตัวเราเองที่ขี้เกียจมากขึ้น อันนี้ตอบไม่ได้จริงๆนะ เพราะนี่เดือน 3 แล้วอะ นึกๆได้ว่าเฮ้ยเพิ่งจะผ่านปีใหม่ไปไม่นานนี้เองนะ แป๊ปๆนี้จะหมดอีกไตรมาสละ ถ้าเป็นที่ทำงานเก่าตอนนี้ก็คงหัวฟูกับ 2nd quarter plan อะ แต่ก็นะ เราว่า fast pace organization มันก็กระตุ้นให้คนเราทำ active และ alert ตัวเองด้วยแหละ แต่คนที่มีภูมิคุ้มกันก็มีเยอะนะ :) อยู่ได้เรื่อยๆโดยไม่มีปัจจัยใดๆรอบข้างมากระทบได้ ซึ่งเอาจริงๆก็เจ๋งนะ

ตอนนี้ก็ช่วงเรียน simulator แหละ เราไม่ได้เป็นคนที่คิดบวกขนาดนั้น แต่เราคิดว่ามันก็เป็นสิ่งที่ดีนะ กับสถานการณ์ต่างๆที่เกิด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็เถอะ ใครทนได้ ทนไม่ได้ไม่รู้ แต่เรารู้ว่าหากเราสามารถทำงานหรืออยู่ได้ในสภาพแบบนั้นมันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ท้าทายเราได้เหมือนกันนะ เพราะไม่ใช่คนที่คิดบวกมากหรือโลกสวยมาก พลังลบที่เจอบ่อยๆก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกลบไปด้วย แต่เราแค่เป็นห่วงในอนาคตกับคนที่โลกสวยมาก หากเจอพลังลบมากๆไปจะทำอย่างไร มีคนเคยสอนว่า ถ้าคนจริงเค้าบ่นครั้งเดียวแล้วเค้าจะออกจากสภาพที่เค้าบ่น หรือปรับตัวแล้วจะไม่บ่นอีก ส่วนคนไม่จริงก็ยังคนบ่น แต่ก็ทนอยู่เพราะไม่มีทางเลือก อันนี้ก็จริงนะ

ในซิมตอนนี้มีสิ่งที่เราคิดได้หลายเรื่องนะ เรื่องก่อนพูดเราเป็นนายคำพูด หลังพูดคำพูดเป็นนายเรา มันยังเอามาใช้ได้ บางคนชอบพูดว่า ถ้าสั่งก่อนหน้านี้มันจะไม่เกิดภาพนี้ แต่เราว่า ถ้ามันเกิดเป็นแบบนี้แล้ว จะทำอย่างไรต่อไปน่าจะดีกว่า เพราะชีวิตจริงคงไม่มี remote กดปุ่ม backward ได้ป่ะ ถ้าเราพูดไปแล้วแก้ทันก็ดี แต่ถ้าแก้ไม่ทันก็ต้องทำต่อ มันก็เท่านี้ ถ้ามัวมาคิดว่าทำไมไม่ทำแบบนั้น ทำไมไม่ทำแบบนี้ มันก็ไม่ go on สิ ชีวิตจริงไม่มีปุ่ม pause เพื่อคิดนะ... พิมพ์ๆพูดมานี่จขบ ก็ยังทำไม่ค่อยได้ คือต้องคิดให้เร็วกว่านี้ คิดให้ทันกว่านี้ ยอมรับเลยว่าบางทีคิดไม่ทัน บางทีนิ่งเพราะความเข้าใจเรายังผิด อันนี้ทำได้ อันนี้ทำไม่ได้ ยังรู้ไม่หมด ซึ่งมันก็ต้องฝึกต่อไป เราว่าค่อยๆเดินมันดีกว่านะ เพราะมันคือสิ่งจะต้องทำให้เป็นพื้นฐานอะ มันอยู่เรื่องความปลอดภัย แต่เราก็ห้ามใครไม่ได้ คนเรามันไม่เท่ากัน บางคนเป็นเร็ว บางคนเป็นช้า บางทีก็ต้องรอกัน ช่วยกัน แต่ถ้าไม่อยากรอก็ห้ามไม่ได้ปะ มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของเราด้วยที่จะทำให้แน่นก่อน

ทุกวันนี้แม้ว่าจะกลับมาทำ daywork แล้วรู้สึกว่าเวลาที่มีให้ตัวเองลดน้อยลงไป แต่ก็มีความสุขนะ ที่ตื่นมาวันเสาร์-อาทิตย์อยากนอนตื่นสายๆ ไม่ต้องรีบออกไปทำงาน กินมัง ซักผ้า ออกไปกินกาแฟ หรือทำกินที่บ้าน นอนดูรายการที่อยากดู ฟังเพลง อ่านหนังสือที่อยากอ่าน ถามว่ามีความทุกข์มั้ย ใครกันจะไม่มี แต่แค่ความสุขของเรามากกว่าเท่านั้นเอง และเราไม่ยอมให้คนที่มีความทุกข์โยนความทุกข์ของเขามาใส่เรา

Pursuing my Passion, A path to Happiness...